Στα βάθη της ερήμου υπήρχε μια πόλη, όπου όλοι ήταν τυφλοί. Ένας βασιλιάς με το στρατό του περνούσαν κάπου κοντά στην πόλη και  στρατοπέδευσαν. Ο βασιλιάς είχε μαζί του και έναν μεγάλο ελέφαντα, που τον είχε για βαριές δουλειές αλλά και για να φοβίζει τους εχθρούς του στη μάχη. Οι άνθρωποι της πόλης  είχαν ακούσει βέβαια κάτι για τους ελέφαντες, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να συναντήσουν κάποιον. Έτρεξαν λοιπόν 6 νέοι άνδρες να ανακαλύψουν πώς ήταν ο ελέφαντας.

Ο πρώτος μόλις έφτασε, άπλωσε το χέρι του, ακούμπησε τα πλευρά του, αισθάνθηκε τη λεία επιφάνειά του, μύρισε τον αέρα και σκέφτηκε “Είναι, χωρίς αμφιβολία, ζώο, αλλά αυτό το ζώο μοιάζει με τοίχο”. Τρέχει λοιπόν να ανακοινώσει την ανακάλυψή του.

Ο δεύτερος, αισθάνθηκε τον αέρα, ακούμπησε με το χέρι του τον κορμό του ελέφαντα, που μόλις αντιλήφθηκε το χέρι πάνω του βρυχήθηκε δυνατά. Ο τυφλός σκέφτηκε «Ο ελέφαντας μοιάζει με φίδι και είναι τόσο τεράστιο, που η αναπνοή του σε ξεκουφαίνει». Τρέχει λοιπόν πίσω να γνωστοποιήσει την ανακάλυψή του.

Ο τρίτος πλησιάζει τον ελέφαντα, ακουμπάει την απαλή επιφάνεια του χαυλιόδοντα και αισθάνεται την αιχμηρή άκρη του. «Φανταστικό», σκέφτηκε, «ο ελέφαντας είναι σκληρός, αιχμηρός σαν ακόντιο και μυρίζει σαν ζώο». Τρέχει, λοιπόν, στους συμπολίτες του για τα νέα.

Ο τέταρτος, μόλις φθάνει, απλώνει το χέρι του χαμηλά και ακουμπάει ένα πόδι του ελέφαντα. Το ψηλαφεί, το αγκαλιάζει και αισθάνεται το σκληρό του δέρμα. Ο ελέφαντας αντιδράει και μετακινεί το πόδι του. « Α!», σκέφθηκε «πώς να μη φοβίζει τους εχθρούς στη μάχη ο ελέφαντας. Είναι σαν τεράστιος κορμός δένδρου, κι όμως είναι ευλύγιστος και δυνατός». Τρόμαξε και ο ίδιος και τρέχει να πει τα νέα στην πόλη.

Ο πέμπτος τυφλός ακούμπησε την ουρά του ελέφαντα «Δεν καταλαβαίνω τι το ιδιαίτερο έχει ο ελέφαντας», σκέφθηκε, «είναι απλώς ένα κομμάτι σχοινί».

Αφήνει την ουρά και τρέχει πίσω στην πόλη.

Ο έκτος, βιαζόταν πολύ για να μη φθάσει τελευταίος και μόλις έφθασε, αισθάνθηκε το αέρα που «έκανε» το αυτί του ελέφαντα που κουνιόταν, απλώνει το χέρι του, ακουμπάει το αυτί του ελέφαντα και αισθάνεται τη σκληρή του επιφάνεια. Χαμογέλασε με αυταρέσκεια. «Ο ελέφαντας μοιάζει με ζωντανό ανεμιστήρα», σκέφθηκε και ικανοποιημένος με αυτήν του την πρώτη εντύπωση τρέχει πίσω.

Στο τέλος, έφτασε ένας τυφλός γέροντας. Είχε φύγει από την πόλη νωρίς, περπατούσε αργά και ήταν αποφασισμένος να αφιερώσει χρόνο για να μελετήσει προσεκτικά τον ελέφαντα. Μόλις έφτασε, περπάτησε γύρω από τον ελέφαντα, ακούμπησε διάφορα μέρη του σώματός του, τον μύριζε, και άκουγε όλους τους θορύβους, που έκανε το ζώο, προσεκτικά. Ψηλάφισε το στόμα του ελέφαντα, τον τάισε χόρτο και χτύπησε απαλά τον κορμό του. Τελικά επιστρέφει στην πόλη, αλλά βρίσκει όλη την πόλη σε μεγάλη αναστάτωση.

Κάθε ένας από τους έξι νεαρούς τυφλούς είχε αποκτήσει οπαδούς, που είχαν ασπασθεί τη δική του εκδοχή, για το τι είναι ο ελέφαντας. Όμως, όταν οι άνθρωποι της πόλης ανακάλυψαν ότι υπήρχαν έξι διαφορετικές εκδοχές, άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο γέρος, ήσυχα, άκουγε τους διαπληκτισμούς. «Είναι σαν τοίχος!», «όχι είναι σαν φίδι!», «όχι είναι σαν ακόντιο!», «όχι σαν δέντρο!», «όχι σαν σχοινί!», «όχι σαν ανεμιστήρας!».

Ο γέρος γύρισε την πλάτη του και άρχισε να πηγαίνει σπίτι του, γελώντας,  καθώς θυμήθηκε τις δικές του απερισκεψίες, όταν ήταν νέος. Σαν κι αυτούς, κάποτε, είχε συμπεράνει ότι είχε καταλάβει στο σύνολό του κάτι που είχε αντιληφθεί μόνο εν μέρει. Γέλασε, καθώς θυμήθηκε ότι, κάποτε, ήταν απρόθυμος να ανακαλύψει από μόνος του την αλήθεια και στηρίχθηκε αποκλειστικά σε αυτά που έλεγαν οι άλλοι.

Περισσότερο, όμως, γέλασε καθώς συνειδητοποίησε ότι, τελικά, ήταν ο μόνος στην πόλη που δεν ήξερε τι ήταν ο ελέφαντας.

Πώς συνδέεται αυτή η υπέροχη ιστορία με τις αρχές και τις αξίες του NLP.

1. Βιώνουμε τον κόσμο μέσα από τις πέντε μας αισθήσεις. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε αυτό και μόνο μπορούμε να δεχτούμε ή να κατανοήσουμε. Αντιλαμβανόμαστε μια πληροφορία και στη συνέχεια αντιδρούμε. Ο καθένας μας ζει στο δικό του κόσμο, τον ατομικό, που είναι διαφορετικός από τον κόσμο των άλλων ανθρώπων. Ο καθένας λοιπόν δημιουργεί το δικό του χάρτη. Όμως «ο χάρτης δεν είναι όλη η περιοχή», γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουμε όλη την περιοχή κι όταν μιλάμε για τις ανθρώπινες σχέσεις και για αποτελεσματική επικοινωνία, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε όλες τις πτυχές της ζωής ενός ανθρώπου ή δεν γνωρίζουμε όλες τις πτυχές ενός γεγονότος. Σκεφτόμαστε δηλαδή μέσα στο κουτί, το κουτί του δικού μας τρόπου σκέψης.

2.Έτσι ερχόμαστε σε μια άλλη σημαντική αρχή του NLP που μας λέει «σεβασμός στο μοντέλο του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο καθένας». Σεβόμαστε τις επιλογές και τις απόψεις του άλλου χωρίς να σημαίνει ότι τις υιοθετούμε ή ότι είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε. Αυτό όμως που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ρωτήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε καλύτερα. Ερωτήσεις που βοηθούν θα μπορούσαν να είναι, τι εννοείς; μπορείς να μου το εξηγήσεις; πώς το ξέρεις; για να ανοίξει ο άλλος τα χαρτιά του και να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πιο βαθιά, εφόσον φυσικά μας ενδιαφέρει. Αυτή η προσέγγιση βοηθά φυσικά και τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να μάς καταλάβουμε λίγο καλύτερα. Είναι ένας τρόπος να σκεφτούμε έξω από το κουτί.

3.Στην ιστορία μας οι άνθρωποι σχημάτισαν την άποψη τους μέσα από την περιορισμένη επαφή τους με τον ελέφαντα και ήταν όλοι τόσο ταυτισμένοι με το εγώ τους και την πίστη στην αισθητηριακή τους εμπειρία που δεν σκέφτηκαν να ανταλλάξουν απόψεις και να συζητήσουν ο καθένας το βίωμα του, ώστε να κερδίσουν όλοι μέσα από το μοίρασμα, αλλά επέλεξαν να συγκρουστούν, υποστηρίζοντας με σθένος και σιγουριά αυτό που αντιλήφθηκαν, ως απόλυτα σωστό. Εδώ έρχεται μια ακόμα αρχή του NLP που μας μιλάει για το «οικολογικό αποτέλεσμα», ο τρόπος δηλαδή που επηρεάζει η συμπεριφορά μας και οι επιλογές μας τους άλλους καθώς κι εμάς τους ίδιους.

Πολλές φορές λειτουργούμε σα να είμαστε τυφλοί και φανταστείτε ότι στην ιστορία μας μιλάμε για έναν ελέφαντα που όσοι έχουμε όραση μπορούμε να δούμε. Φανταστείτε τι συμβαίνει όταν πρόκειται για έννοιες που δεν μπορούμε να δούμε όπως είναι η έννοια της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ειρήνης, του σεβασμού. Κι όμως έχουμε άποψη κι αυτό είναι καλό, το ζήτημα ξεκινάει όταν θέλουμε να την επιβάλλουμε σαν τη μόνη αληθινή. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ένα μέρος της αλήθειας κι έχει δίκιο. Το ερώτημα είναι αν αυτό τον κάνει ευτυχισμένο. Θέλω να έχω δίκιο ή να είμαι ευτυχισμένος; Μια χρήσιμη ερώτηση, τροφή για σκέψη…..